وزراء عصر شاهرخ تیموری به نام های : (خواجه غیاث الدین پیر احمد خوافی، فصیح الدین احمد خوافی، سید فخر الدین محمد، امیرنظام الدین احمد داوود، خواجه غیاث الدین احمد اند خودی، امیر جعفر تبریزی ، امیر علاء الدین علی شقانی، خواجه شمس الدین بالیچه سمنانی، خواجه غیاث الدین سالار سمنانی )

شاهرخ از پادشاهان تیموری به فرهنگ دوستی و هنرپروری شهرت داشت.38 سال سلطنت او (850-812 ) همراه بود از حمایت از دانشمندان، فرهنگ و هنر در هرات و خراسان و سمرقند. این پژوهش در جهت بررسی علل گسترش فرهنگ و هنر و رواج زبان فارسی ، با تیکه بر نقش وزرای دوره شاهرخ ، نوشته شده است . نقش وزرای ایرانی در جهت دادن به خواسته ها و علایق شاهرخ، قابل توجه ، تأمل و بررسی است. شیوه و ضوابط انتخاب وزیران در دوره مورد نظر به طور عمده مبتنی بر شهرت افراد ، برخورداری از دانش خوشنامی بوده است. تسلط بر شیوه های اداری و دیوانی در درجه دوم اهمیت قرار داشته است. وزیران از میان خانواده های ایرانی و عالم و خوشنام برگزیده می شدند و همین امر به اعتلای سطح فرهنگی و هنری عصر شاهرخ کمک های شایانی نمود. بررسی زندگی نامه وزیران دوره شاهرخ به علت فقر منابع تاریخی، توام با موانع واشکالات است ، با این حال به مشهورترین و گمنام ترین آنها اشاره شده است . زندگی نامه وزیران و اقدامات آنان و فعالیتهای علمی و ادبی و هنری مورد تحلیل و نگارش قرار گرفته است . افردی چون خواجه پیر احمد خوافی و فصیح خوافی، بالیچه سمنانی ، خواجه احمد اندخودی و . . . از جمله آنان محسوب می شود. اوضاع سیاسی و اجتماعی گاه با علائق و خواسته های فرمانروا در تعارض قرار می گرفت ، لکن درایت وزراء در سامان دادن امور، مانع از بروز مشکلات جدی می گردید. آثار معماری ، تاریخی، کتاب های تاریخی و هنری روزگار شاهرخ، نشان دهنده خلاصه زحمات آن گروه می باشد. می توان گفت، پیشرفتهای عصر شاهرخ مرهون سه عامل، توجهات شخص شاهرخ و همسر و فرزندانش، برخورداری از وزیران دانشمند و دوستدار علم ودانش و شرایط زمانی و مکانی و ضرورت های اجتماعی بوده است.